Cycling 5000 km, from Banff in Canada to the US-Mexican border, raising money for MS research.
Eureka > Whitefish
's Ochtends volgens afspraak om ongeveer half acht met Steve en Peter gaan ontbijten op uitnodiging van Steve. Bij Jack's place in Eureka. Toch alweer behoorlijk druk daar.zo 's ochtends vroeg. Amerikaans ontbijten een echte cultus. De hoeveelheid aan keuze enorm! De hoeveelheid in volume, ook enorm. In ieder geval heel gezellig met het drietal ouwe bokken, dat de afgelopen ongeveer 3 dagen elkaar in de wildernis ontmoette bij het tent opzetten en bij het tent afbreken. En soms nog een keer tussendoor. Voor de rest reed ieder zijn eigen tempo en loste zijn eigen problemen op.
Na het ontbijt ging ieder zijns weegs. Peter door met de geplande route. Steve naar huis en ik eerst naar een hardware store om die rottige Ortlieb tassen nu eens goed te kunnen opknappen. Daarna zou ik de highway 93 van Eureka naar Whitefish fietsen om Christina & Dan te kunnen ontmoeten. Flink wat km's en het was hartstikke heet. Dus ik denk, het is beter om wat later uit Eureka te vertrekken, dan hoef ik niet precies op het heetst van de dag op de snelweg te fietsen. Na het ontbijt, dus rustig bij de waterkant in Eureka m'n tassen opgeknapt, na eerst weer wat schroeven en bouten te hebben gekocht. Komt er natuurlijk gelijk een lokale man met een nieuwe fiets zijn aanwinst tonen en mij van het werk afhouden. Nou dat laatste lukte dus niet, ik dacht nu gewoon doorgaan met waar ik mee bezig ben, anders kom ik nooit van die vent af en ik moet vanmiddag ook nog naar Whitefish fietsen in die hitte. In ieder geval, alles lukte volgens plan: hardware store gevonden voor de juiste ringetjes en een multi tool. Tassen (weer) gerepareerd. Koffie gedronken, weer bij Jack's place (WiFi) en daar ook gefacetimed met Loren. Bij het tankstation tegenover de kampeerplek gauw nog even wat voor de lunch gehaald en gelijk het toilet gebruikt.
Als je je lunch dan buiten opeet, komen er gelijk weer passanten een praatje maken, dit keer Canadesen. We zitten uiteindelijk nog op een steenworp van de Canadese grens. Daarna op weg. Dat ging op zich goed, maar wel heet! In eerste instantie dacht ik, ik doe het traject in 2 x , en op de helft ongeveer aan een meertje kamperen. Maar gaandeweg dacht ik, ik trap door tot in Whitefish en neem daar een hotelkamer met WiFi. Dan kan ik iig even het zweet en stof van de afgelopen marteldagen eens goed van me afspoelen voordat ik m'n lieve nicht ga omarmen. Dus doortrappen doortrappen. Ondertussen wel elke gelegenheid (tankstation of golfclub) gebruik makend om me vol te gieten met ijskoffie of -thee. Die Amerikanen weten trouwens overal een Golfclub van te maken:). Onderweg zie ik ook nog een paar Osprey-nesten op palen, die naast de palen van de elektriciteitsvoorziening geplaatst zijn. Waarschijnlijk is men door schade en schande wijs geworden en heeft men die vogels maar nestplaatsen geboden, om ze weg te houden uit de palen waar de elektriciteitskabels over lopen. Uiteindelijk kom ik rond 20.30 in Whitefish aan en probeer een hotel te scoren. Maar dat blijkt op zaterdagavond in de zomervakantie in Whitefish onmogelijk, gek hè. Dus uiteindelijk weer 5 km teruggereden naar een plek waar ik eerder op de avond een bordje had gezien dat aangaf, dat daar verderop een kampeerterrein was. Dat was natuurlijk al dicht toen ik daar aankwam en bovendien stond er aangegeven Campground Full. Maar toch maar even de beheerder uit z'n giga-caravan gehaald. Heel aardige vent gelukkig die die eenzame late fietser wel even wilde helpen. Gelukkig maar :) . In het donker m'n tent opgezet en kwam er toen achter, dat ik op een plekje stond pal naast Jos en Magda die ik al eerder was tegengekomen. Heb nog geprobeerd ze uit de tent te lokken met bier, maar dat lukte helaas niet meer. Zij bleken met oordoppen in te slapen. En met reden! De Campground daar in Whitefish hebben ze nl best op een mooie plek neergelegd aan het water, maar dat hebben ze met de spoorlijn ook gedaan! De eerste keer dat ik die trein voorbij hoorde gaan, dacht ik dit kan niet waar zijn! Alsof dat ding dwars door je tent hen gaat en dan zo'n 20 minuten lang en ook nog erbij fluiten! Gekkenhuis die Amerikanen :) Maar goed ik was zo moe, het maakte mij allemaal geen reet meer uit. Ik vond het wel vermakelijk allemaal. Beetje bizar, dat wel. Maar toch prima geslapen daar :)
Na het ontbijt ging ieder zijns weegs. Peter door met de geplande route. Steve naar huis en ik eerst naar een hardware store om die rottige Ortlieb tassen nu eens goed te kunnen opknappen. Daarna zou ik de highway 93 van Eureka naar Whitefish fietsen om Christina & Dan te kunnen ontmoeten. Flink wat km's en het was hartstikke heet. Dus ik denk, het is beter om wat later uit Eureka te vertrekken, dan hoef ik niet precies op het heetst van de dag op de snelweg te fietsen. Na het ontbijt, dus rustig bij de waterkant in Eureka m'n tassen opgeknapt, na eerst weer wat schroeven en bouten te hebben gekocht. Komt er natuurlijk gelijk een lokale man met een nieuwe fiets zijn aanwinst tonen en mij van het werk afhouden. Nou dat laatste lukte dus niet, ik dacht nu gewoon doorgaan met waar ik mee bezig ben, anders kom ik nooit van die vent af en ik moet vanmiddag ook nog naar Whitefish fietsen in die hitte. In ieder geval, alles lukte volgens plan: hardware store gevonden voor de juiste ringetjes en een multi tool. Tassen (weer) gerepareerd. Koffie gedronken, weer bij Jack's place (WiFi) en daar ook gefacetimed met Loren. Bij het tankstation tegenover de kampeerplek gauw nog even wat voor de lunch gehaald en gelijk het toilet gebruikt.
Als je je lunch dan buiten opeet, komen er gelijk weer passanten een praatje maken, dit keer Canadesen. We zitten uiteindelijk nog op een steenworp van de Canadese grens. Daarna op weg. Dat ging op zich goed, maar wel heet! In eerste instantie dacht ik, ik doe het traject in 2 x , en op de helft ongeveer aan een meertje kamperen. Maar gaandeweg dacht ik, ik trap door tot in Whitefish en neem daar een hotelkamer met WiFi. Dan kan ik iig even het zweet en stof van de afgelopen marteldagen eens goed van me afspoelen voordat ik m'n lieve nicht ga omarmen. Dus doortrappen doortrappen. Ondertussen wel elke gelegenheid (tankstation of golfclub) gebruik makend om me vol te gieten met ijskoffie of -thee. Die Amerikanen weten trouwens overal een Golfclub van te maken:). Onderweg zie ik ook nog een paar Osprey-nesten op palen, die naast de palen van de elektriciteitsvoorziening geplaatst zijn. Waarschijnlijk is men door schade en schande wijs geworden en heeft men die vogels maar nestplaatsen geboden, om ze weg te houden uit de palen waar de elektriciteitskabels over lopen. Uiteindelijk kom ik rond 20.30 in Whitefish aan en probeer een hotel te scoren. Maar dat blijkt op zaterdagavond in de zomervakantie in Whitefish onmogelijk, gek hè. Dus uiteindelijk weer 5 km teruggereden naar een plek waar ik eerder op de avond een bordje had gezien dat aangaf, dat daar verderop een kampeerterrein was. Dat was natuurlijk al dicht toen ik daar aankwam en bovendien stond er aangegeven Campground Full. Maar toch maar even de beheerder uit z'n giga-caravan gehaald. Heel aardige vent gelukkig die die eenzame late fietser wel even wilde helpen. Gelukkig maar :) . In het donker m'n tent opgezet en kwam er toen achter, dat ik op een plekje stond pal naast Jos en Magda die ik al eerder was tegengekomen. Heb nog geprobeerd ze uit de tent te lokken met bier, maar dat lukte helaas niet meer. Zij bleken met oordoppen in te slapen. En met reden! De Campground daar in Whitefish hebben ze nl best op een mooie plek neergelegd aan het water, maar dat hebben ze met de spoorlijn ook gedaan! De eerste keer dat ik die trein voorbij hoorde gaan, dacht ik dit kan niet waar zijn! Alsof dat ding dwars door je tent hen gaat en dan zo'n 20 minuten lang en ook nog erbij fluiten! Gekkenhuis die Amerikanen :) Maar goed ik was zo moe, het maakte mij allemaal geen reet meer uit. Ik vond het wel vermakelijk allemaal. Beetje bizar, dat wel. Maar toch prima geslapen daar :)
